Gekkenwerk
Afgelopen weekend deed ik mee met de Indian Summer Ultra een potje hardlopen in de bossen van Drenthe. Maar dan wel lang hardlopen, 50 kilometer. Als je mij dit een paar jaar geleden had verteld dat ik dit zou doen had ik je voor gek verklaard. Duursporten was toen niet mijn ding. Te saai, te vermoeiend. Bij de duurloopjes tijdens de voetbaltraining liep ik steevast met een chagrijnig gezicht achteraan.
Start
Bij de start is de sfeer redelijk ontspannen. In tegenstelling tot sfeer in het startvak van de marathon waar veel lopers staan te springen op hun mooie renpatta’s met carbon platen op zoek naar een PR. Na het startschot beginnen we aan de lange route over de bospaadjes. In het begin nog in een grote groep. Maar al gauw verspreiden de lopers zich over de route en ben je in je eentje aan het ploeteren tegen de kilometers. Dat voelt soms als een eenzaam miertje in het bos die het eindeloze pad van de kolonie probeert te volgen. Ook wel een prettig nederig om je zo klein te voelen in de natuur. Dagelijkse stress over werk en privé zijn even heel ver weg, je bent alleen met je ademhaling en het geluid van je passen op de bosgrond.
Doorbijten
De eerste dertig kilometer gaan vrij soepel. Ik loop met mijn vriendin een rustig tempo waarbij we af en toe ook nog kunnen kletsen. Rond de vijfendertig kilometer moeten we langs een pad waar het modderig is en een pees in mijn knie begint hard te protesteren. De pijntjes als gevolg van de triathlon van Almere een maand geleden zijn nog niet helemaal verdwenen. In een rustig tempo lukt het net om door te blijven hardlopen. Gedachten aan uitstappen steken de kop op. Wordt dit een eerste DNF? Door af en toe te stoppen en de knie te masseren lukt het om op gang te blijven. Rond de vijfendertig kilometer is er een verzorgingspost waar zowaar verse pannenkoeken worden gebakken, goed voor het moraal.
Finish
De laatste acht kilometer wordt het even zwaar, nu zitten we boven de marathonafstand en tellen de kilometers dubbel. Mijn knie wordt steeds stijver. Mijn vriendin loopt het laatste stuk vooruit. Mijn ego heeft het daar lastig mee. Ik hoop niet dat ze dit leest, want ze wil ook de honderd kilometer afstand gaan lopen. Als het begint te schemeren kom ik over de finish, nog redelijk fris op mijn linkerknie na. Al met al viel de afstand mee, het lopen van een marathon op een hoog tempo is zwaarder omdat je dan elke kilometer tegen de klok aan het vechten bent. Een mooi evenement waar het vooral gaat om het genieten van hardlopen in de natuur. Op naar een volgende uitdaging om een doel te stellen.
Take aways
- Als je een rustig tempo loopt kun je veel verder lopen dan je denkt, ook met een gammele knie
- Afzien in de natuur is dubbel zo leuk als op een saaie asfalt weg
- Lang lopen geeft supercompensatie, niet alleen voor je lichaam maar ook voor je energieniveau
- Hardlopen met relaxte types op trailruns is gezelliger dan met strebertjes op de marathon
Heb je moeite om tijd vrij te maken naast je werk om gezond te sporten?
Maak dan een belafspraak om te kijken of online coaching wat voor jou is.
