Rennen over een smal bergpaadje in de stromende regen
Precies een week geleden rond deze tijd liep ik met 150 andere malloten in een flink tempo door de stortregen over een smal bergpaadje. Tijdens de lokale trailrun op de col des Moises aan de noordkant van de Alpen. Het had de hele nacht hard geregend. De stukken waar we naar beneden moesten glibberen leken meer op beekjes dan op paden. Mijn Franse medelopers storten zich zonder angst naar beneden, ik probeerde het voorzichtig aan te doen en niet onderuit te gaan. Bij de steile stukken omhoog was het vaak meer snelwandelen met de handen op de knieën. Hier kon ik zowaar een paar daredevils die mij in de afdaling voorbij schoten weer rustig inhalen.
Na een paar kilometer werd het droog en liepen we door een stomend bos met af en toe een adembenemend uitzicht op de delta van meer van Genève. Het deelnemersveld had zich verspreid over het parcours en ik liep rustig alleen. Alleen met het geluid van mijn gespannen ademhaling en het glibberen van mijn schoenen over de stenen. Even voelde ik me één met de bergen, een nietig miertje dat rustig over een eindeloos schitterend pad loopt. Op dat moment gaat de vraag door me heen: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik dit soort momenten vaker kan beleven en niet alleen in de zomervakantie.
Vakantiekater
Ik ben terug van een ruim een maand vakantie. Het was genieten op mooie plekken in Finland en Frankrijk. Nu ik weer terug ben herpakt het ‘gewone’ leven zich weer. Ik heb last van een vakantiekater, nog even geen zin om aan het werk te gaan. Ik probeer de draad weer te oppikken. Dat houdt in de achterstand met e-mail inhalen, de Todo lijst afstoffen en de agenda strak trekken. Als je er lang uit bent geweest en je gaat weer aan de slag kun je even reflecteren omdat je het leven vanuit een ander perspectief kan bekijken. Het valt op dat vooral het ritme en het ‘moeten’ me even flink tegenstaan. Ik mag niet klagen met heel leuk werk en veel vrijheid.
Maar er mag nog wel wat meer vakantiegevoel in de weken dat het even geen vakantie is. Wat ik daar voor moet doen weet ik nog niet, maar ik heb na deze vakantie wel een beeld hoe het er uit ziet en voelt. Hoe ik daar terecht kom? Geen idee, maar vooral wel kansen en ideeën die meer vakantiegevoel in mijn leven brengen aangrijpen en vertrouwen op het feit dat serendipiteit zijn werk gaat doen. Op naar meer vakantiegevoel in het gewone leven.
