Afgelopen weekend deed ik mee aan de Marmotte, een legendarische fietstocht over een serie van 5 van Frankrijks meest mooiste bergpassen: de Glandon, de Télégraphe, de Galibier, de Lautaret en tot slot de laatste beklimming van Alpe d’Huez. De tocht is in totaal 177 km en heeft 5000 hoogtemeters, vooral deze hoogtemeters maken het loodzwaar voor fietsers uit ons platte landje. Met drie studievrienden hadden we ons aangemeld voor de tweedaagse editie om niet te hard van stapel te lopen. Het gezelschap met de teamnaam Equipe L bestond uit Job S (a.k.a. De Colombiaan), Qui (a.k.a De Beuker) en Thomas (a.k.a. Le diplomate).
Een halve voorbereiding is half werk
Tijdens de voorbereiding ontstaan de eerste hobbels omdat de huurfietsen niet helemaal aan de verwachtingen voldoen, maar na wat sleutelen kunnen ze de weg op. Daarnaast heb ik weer eens de verkeerde schoenplaatjes waardoor we uiteindelijk pas een uur na het startschot vertrekken na een bezoek aan de lokale wielershop. Het voordeel hiervan is wel dat we een heerlijk kopje koffie in het slaperige Bourg d’Oisans kunnen drinken.
Inspanning op hoogte
Eenmaal gestart kunnen we op de col de Glandon al de eerste achterblijvers inhalen. Het is knap om te zien hoe ook deelnemers met heel wat kilo’s te veel de uitdaging uitgaan, maar onder deze groep zijn ook de eerste uitvallers. De eerste col gaat prima, de temperatuur is dan nog vrij aangenaam. Bij de tweede col van de dag, de Télégraphe, wordt het zwaarder, bij de steile stukken net voor de top verlies ik mijn ademhaling waardoor het zwaar wordt om de pedalen soepel rond te krijgen. Als ik van de fiets stap ben ik even duizelig van de inspanning op hoogte. Op het terras op de top met een glas koude cola zie ik dat ik niet de enige ben. Een oude man wordt lijkbleek en lijkt weg te zakken, gelukkig weet zijn fietsmaat en het personeel van het terras hem met water en veel praten na een paar minuten weer bij kennis te brengen. Later vertrekt hij met fiets en al in de ambulance naar beneden.
Halverwege de koers
Omdat we de twee daagse versie doen hebben we een overnachting in Valloire, een skidorp aan de voet van de Galibier. Tijdens het avondeten zitten de terrassen vol wielrenners die sterke verhalen aan het uitwisselen zijn tijdens een stevig bord pasta om de koolhydraten voorraad weer op pijl te brengen. Aan de vermoeide en verbrande koppies en te zien heeft iedereen het zwaar gehad.
Col de Galibier
Bij de start van de tweede dag fietsen beginnen we meteen met vermoeide benen richting de mooiste beklimming van het programma, de legendarische col Galibier met een top van 2642 meter. Bij het laatste deel van de beklimming slingeren de haarspeldbochten langs dikke randen eeuwige sneeuw. Op de top wacht een welverdienden eet- en drink post met bananen, tucjes voor het zout, stukken stokbrood en veel ander snack voer. Het is voelbaar dat je op een dag als deze zo rond de 4000 calorieën extra verbrandt die je regelmatig moet aanvullen om te voorkomen dat de man met de hamer komt vertellen dat de tank leeg is.
Luciferhoutjes van staal
Dan volgt een eindeloze afdaling door enkele tunnels waar je goed moet opletten op de langs scheurende motormuizen die te stoer door de bochten razen. Na de afdaling volgt het sluitstuk op de Alpe d’Huez. Inmiddels is het verzengend heet en na een korte drinkpauze waarbij ook het hoofd onder de kraan wordt gehouden beginnen we aan de beklimming. Op dat moment is er luid getoeter van de auto die de koplopers van de eendagskoers aankondigt. Met bewondering kijk ik hoe kleine mannen met klimmersbenen van luciferhoutjes van staal voorbij razen.
Rustig blijven ademenen
Het begin van Alpe d’Huez is meteen verraderlijk steil met een lang stuk met een stijgingspercentage van rond de 11%. Door rustig te blijven ademen en het uitademen wat te verlengen lukt het aardig om de hartslag relatief laag te houden. Ik probeer niet te veel te kijken naar de gele paaltjes die signaleren hoeveel kilometer het nog is naar de top, maar meer rustig te blijven focussen op het rustig ronddraaien van de pedalen. De laatste kilometers wordt het vlak en kan ik er nog een eindsprintje uitgooien en tevreden over de finish zoeven. Na de pasta party konden we aan de afdaling beginnen. Tijdens het afdalen krijg ik een mooi beeld van de deelnemers die nog naar boven aan het zwoegen zijn in de hitte. Eenmaal moet ik stoppen omdat er een deelnemer met z’n benen in een beekje op de grond ligt. Hij blijkt kramp te hebben. Nadat ik zijn benen losschud en water over zijn hoofd gooi kan hij weer rustig gaan staan, waarna ik hem rustig kan begeleiden naar een plekje in de schaduw waar hij even kan bijkomen.
Dank heren van Equipe L voor deze schitterende tocht.
Het was een mooie uitdaging voor lichaam en geest, op naar de volgende.
Wil je meer fietsen en minder werken?
Maak dan een belafspraak.
