Maandagochtend
Het is maandagochtend en ik stap in de auto, niet voor werk. Maar voor een rondje trailrunnen van vierentwintig kilometer door de Kennemerduinen met mijn vriendin. Het voelt al spijbelen, als ik om me heen kijk op de weg zie ik veel snelle busjes met werklui en kantoortijgers die voor het stoplicht druk op hun telefoon aan het pielen zijn. De werkende wereld komt gehaast in beweging.
Adembenemend
Het rondje in de duinen is adembenemend, op elke duin is er weer een nieuw uitzicht op een mooie waterpoel of een stuifduin. Als het Garmin horloge even de weg kwijt is wordt het nog even spoorzoeken. Na anderhalf uur rennen doemt strandtent Parnassia op aan de horizon. Tijd voor een kopje koffie en een dik verdiend stukje taart. Parnassia is schietleeg op een handvol verdwaalde wandelaars na. Heerlijk rustig.
De terug weg naar Sandpoort Zuid verloopt beter volgens een herplande route. Vanaf de andere kant zien duinen er weer net zo mooi uit. Na twintig kilometer beginnen de benen een beetje te mopperen dat het wel ver is. De finish bij het station is rustig, geen publiek, maar wel veel tevredenheid en geluk.
Zelf tijd in delen
Op de weg terug, en ook in de volgende dagen is het nagenieten. Het voelt als een minivakantie. Een bevestiging dat flexibel werken mijn ding is. Zelf je tijd indelen en bepalen wanneer- en hoe je werkt zou een prima standaard zijn voor beroepen waar dat mogelijk is. Daar worden mensen energiek en productief van. Dit in tegenstelling tot de veertien jaar die ik als managing partner in een internetbedrijf waar ik me vaak een kantoortijger voelde die van negen tot zes in een gouden kooi aan het werken was op halve kracht.
