Afknappen op mijn eigen prestaties
Een paar jaar geleden ben ik begonnen met boulderen toen mijn zoon een cursus boulderen voor kids aan het doen was. Boulderen is klimmen tegen muur van maximaal 4 meter hoog zonder dat je hoeft te zekeren met touwen. Ik heb van mezelf het idee dat ik nieuwe sporten redelijk snel oppik. Maar bij boulderen gaat dit mateloos traag. Regelmatig knap ik af op mijn eigen prestaties: ik word bang als het te spannend is, op een slechte dag kom ik bij makkelijke routes niet naar boven of ik word voorbij geklommen door kids die tegen de muur op lijken te lopen. Boulderen blijkt een ideale spiegel om de invloed van negatieve gedachten op mijn presteren te onderzoeken. Tevens leer ik voor de zoveelste keer dat leren gaan in hele kleine stapjes en dat ongeduld averechts werkt
Warming up van geest en lichaam
Een warming-up lijkt me in het begin overbodig. Ik probeer zo snel mogelijk een paar routes te voltooien om het goede gevoel te krijgen. Maar zo werkt het niet. Hoe sneller en harder ik probeer te starten hoe slechter het gaat. Een goede warm-up van mijn lichaam en mijn brein is een must. Rustig een beetje rekken en strekken en mijn hoofd leeg maken om te starten kost tijd, maar het levert veel op. Als mijn hoofd leeg is ontstaat er ruimte voor mijn lichaam om intuïtief te zoeken naar de beste route om een boulder probleem op te lossen. Elke route vormt een denkpuzzel voor het lichaam. Zodra ondermijnende gedachten de overhand nemen gaat het minder. Ideale focustraining om gedachten op te merken en weer te laten gaan. De parallel met mediteren is voelbaar.
Ik kan meer dan ik denk
Zodra ik vertrouw op mijn techniek en het lichaam het werk laat doen gaat het vanzelf. Dan kan ik juist meer dan ik denk. Voor mij is het elke keer weer een verrassing als ik mezelf overtref. Dit maakt het uitdagend om in kleine stapjes te proberen om mezelf te verbeteren en te proberen om nieuwe uitdagende routes te klimmen. Een mooie bijvangst van het boulderen is dat ik leer om de (afkeurende) blikken van anderen te weerstaan als ik aan het ploeteren ben aan de wand. Hierbij wen ik aan de keurende blik van omstanders waarbij ik het gevoel heb dat ze op mijn vingers kijken. Iets wat voor de gemiddelde perfectionist een uitdaging is.
