Wet van Parkinson
Volgens de wet van Parkinson duurt een taak zo lang als de tijd die je er voor krijgt. “De wet van Parkinson is een wet, die stelt dat het werk van een taak uitdijt naar de tijd die beschikbaar is om een taak te realiseren: work expands to fill the time available for its completion” (Wiki). Voor het schrijven van dit blog heb ik een deadline van vandaag. Als ik niet oppas ben ik er de hele dag mee bezig. Dan twijfel ik eindeloos over het goede onderwerp, het tijdstip om te starten, de inhoud en nog duizend andere dingen. Mijn uitdaging is om slimmer te zijn dan mijn uitstelgedrag. Een goede strategie is om er een spelletje van te maken. Mijn volgende online afspraak begint over 45 minuten. Net genoeg om zonder treuzelen een mooie opzet te maken. Nu heb ik een zelfgekozen stok achter de deur om te beginnen. Het instarten van een Pomodoro helpt om daarbij te singletasken en niet afgeleid te worden.
Een uitdaging
Als ik eenmaal begonnen ben dan gaat het schrijven vrij eenvoudig. Door de druk er op te houden met de zelfgekozen timebox forceer ik mezelf om efficiënt te blijven. Het feit dat ik mezelf een uitdaging stel helpt om druk op te bouwen die nodig is om ging te blijven. Er is altijd wel een moment dat geschikt is voor een zelfgekozen deadline. Een volgende afspraak, een moment dat je de deur uit moet of de volgende maaltijd. Doordat de uitdaging kort en haalbaar is lukt het om makkelijk aan de slag te gaan.
Voldoening
Na 25 minuten is de eerste versie van het blog klaar. De shitty draft is gereed. Elke keer verbaas ik mezelf hoe snel ik kan werken als het echt moet. Door deze exercitie aan het begin van de dag te doen geeft het al veel voldoening in de dag. De lastigste klus van de dag is geklaard.
Vind je het lastig om efficiënt te werken?
Maak dan een afspraak voor een belafspraak.
